Ik kende eens een huisarts die dacht niet ziek te kunnen worden. Dat vond hij onmogelijk, dat was iets voor patiënten en niet voor hem. Op de vraag hoe hij dan ooit zou sterven, vroeg hij zich hardop af of dat wel kon. Hij hield zo krampachtig vast aan zijn rol als huisarts dat patiënt worden een onmogelijk stap leek. Ondertussen slikte hij ongeveer alle pillen die de apotheek te bieden had, dus hij moet toch in zijn achterhoofd bezorgd geweest zijn over de toekomst. Dat we net echte mensen zijn, is blijkbaar een ingewikkelde gedachte. Telkens als ik een zieke collega vervang, hoor ik diens patiënten zich beseffen ‘Oh ja, dat kan natuurlijk ook. Een zieke dokter. Daar sta je niet zo bij stil.’

Maar ik heb het getest, hoor. Het kan. Ik kon ineens het werken niet meer aan. Gebeurde gewoon. Letterlijk niet meer kunnen bewegen; bevroren op bed liggen en met geen mogelijkheid zelfs maar naar het toilet kunnen. Achteraf zie ik natuurlijk wel dat het er nogal aan zat te komen. En ik heb inmiddels veel nagedacht over mezelf. Iets dat ik absoluut niet graag doe, maar nood breekt wet. Ik was natuurlijk te veel met mijn werk getrouwd en te weinig bewust van hoe ik me erin onderdompelde. En ik heb een soort perfectionistische behoefte om sterker over te komen dan ik me voel. Voelen was überhaupt niet iets waar ik me te veel mee bezig wilde houden. Onfeilbaarheid is wat ik wil. Dus doorjakkeren was het motto. Maar de kleinste probleempjes worden dan gruwelijke monsters. Nu ik me weer (voorzichtig!) onder de patiënten aan het begeven ben, zie ik heel goed dat het aan hen niet gelegen heeft.

Patiënten zijn bijna allemaal gezellig en werken is ontspannend. Je ‘moet gewoon’ wat vertrouwen hebben. Gewoon hebben. Ik vind dat blijkbaar lastig. Ik heb geleerd mijn zegeningen te tellen. Een oersterk team is zo een zegening. Andrea, Marjolein, Maureen, Nadine. Mensen waarop je kunt bouwen en die een gouden hart hebben voor je patiënten. En die samen met een rots van een Marieke in je lijken te geloven. En patiënten die nog steeds van je houden als je feilbaar blijkt te zijn. Uit het veld geslagen blijkt te kunnen worden. Mensen zijn de oplossing. Goeie mensen die niet alleen problemen naar je toegooien, maar ook oplossingen. Andrea, Marieke, Marjolein, Maureen, Nadine. Andrea, Marieke, Marjolein, Maureen, Nadine.