Ja, mijn vorige column was taai en ongezellig. Ik noemde mijn vak zwaar en ik klaagde over een stortplaats voor maatschappelijke problemen. U moest zich door dat stukje heen worstelen als een zwemmer door een grasveld. Dat was voor niemand leuk. Vandaag wilde ik eens op precies dezelfde voet verder gaan. En dan niet over de huisarts als vuilnisman, maar over de huisarts als vermoedelijke oplichter.

De administratieve druk op mijn vak en op dat van iedereen in de zorg berust namelijk op een diepgeworteld wantrouwen bij de overheid en de ziektekostenverzekeraars. Alles wat ik doe, ieder consult, ieder briefje, moet ik namelijk verantwoorden. Er moet een verslag van zijn, er moet een aparte rekening worden geschreven en er moet terug te vinden zijn of ik echt wel gedaan heb wat ik gedaan heb. Ik ben namelijk zeer waarschijnlijk een oplichter volgens de verzekeraar, de belastingdienst, enzovoort. Op ieder medicijn-recept worden vier handtekeningen gezet voordat u de pillen in huis hebt en alles wat de assistente met u bespreekt, moet ze opschrijven in uw dossier. Voordat de verpleegster u komt wassen, moet uitentreuren aan de verzekeraar uitgelegd worden dat u het echt, echt niet zelf kunt. Ook verpleegsters zijn volgens hen oplichters in de dop, namelijk. Je moet ons in de zorg heel strak aan de lijn houden, anders doen we maar wat.

Verpleegster rennen dan willekeurige huizen in om lukraak mensen te wassen. Huisartsen scheuren door de straten met injectienaalden in de aanslag, klaar om iedereen te prikken die oogcontact maakt. Fysiotherapeuten vallen nietsvermoedende mensen lastig met beweegadviezen en ambulances rijden af en aan om tegenstribbelende en kerngezonde mensen het ziekenhuis in te slepen.

Er is dus iets misgegaan in dit land. We gaan ervan uit dat verpleegkundigen niet genoeg kunde van verplegen hebben. Dat een kostenverzekeringsmedewerker er meer verstand van heeft en dat de verpleegkundige zich moet verdedigen voor alles wat hij of zij doet. Dat de dokter alleen de pillen mag voorschrijven waarvan de kostenverzekeringsmedewerker vindt dat ze het beste tegen uw kwalen werken. Negen jaar gestudeerd en dan alleen mogen doen wat iemand op een kantoor goedkoop genoeg vindt. Want breek me de bek niet open over patiënten. Dat zijn pas schurken; die vertrouwt men helemaal niet. Dat u recht heeft op een behandeling wordt niet meer door die oplichter van een dokter beslist. Zo gemakkelijk gaat dat niet. Dat zou helemaal mooi zijn. Helemaal mooi.