Laatst ben ik naar de huisarts geweest. Voor het eerst in mijn volwassen leven. Het was even nodig, maar ik mag daar vanwege mijn beroepsgeheim verder niet over uitweiden. Ik vond het een rare ervaring. Ik zat aan de verkeerde kant van het bureau, daar begon het al mee. En ik werd deskundig en nauwgezet ondervraagd. Dat vond ik ook al niks, want ik kon het gesprek niet zelf sturen en ik ben graag zelf de stuurman. De meest persoonlijke vragen werden me voorgelegd. Best eng, eigenlijk. Over dingen waarvan ik me niet bedacht had dat ze wel eens van belang konden zijn. Vragen die ik van tevoren niet zag aankomen. Ik zie de dingen graag van tevoren aankomen, dus dat beviel me ook maar matig. Mijn kleren hou ik graag aan en mijn gevoelens hou ik heel graag voor mezelf. Wat een rare toestand is zo een doktersconsult eigenlijk, als je erbij stilstaat. Je bent jezelf niet als je tegenover een dokter zit.

Komt een dokter bij de dokter. Wat voelde ik me kwetsbaar. En ik zie mezelf totaal niet graag als kwetsbaar. Je houdt in het gewone leven toch een soort van masker voor en zo een huisarts vindt dat je dat masker maar eens even af moet zetten en moet praten over zaken die je niet met de kassière of de buurman bespreekt. Pfff. Waar bemoeien die types zich mee? Een kruisverhoor! Gelukkig heb ik een heel goeie en lieve huisarts aan dokter Anke, dus het lukte haar om me braaf antwoord te laten geven op alle rotvragen. Maar ik voelde me wel opengesneden en geanalyseerd.

Ik wilde trouwens helemaal niet naar de huisarts; het moest van mijn vrouw. Zij had de afspraak gemaakt. Dus dat was mijn antwoord op de vraag waarom ik langskwam. Aan het einde van het consult moest ik een nieuwe afspraak maken. ‘Ik wil je over een week weer terugzien,’ werd me verteld. En ik zei niet eens ‘Nou, dat maak ik toevallig zelf wel uit.’ Nee, hoor. Ik maakte overdonderd en zonder tegensputteren een nieuwe afspraak. Weer wachten in die wachtruimte als een student die tegen een mondeling examen opziet bij een professor die je (in dit geval letterlijk) het hemd van het lijf gaat vragen. Weer in mijn ziel laten kijken. Weer patiënt zijn. Ik hou erg van patiënten, hoor. Maar we moeten natuurlijk niet de rollen gaan omdraaien. Gekkigheid.