Huisartsen weten een berg over geneeskunde, maar een stuk minder over bureaucratie. Toch worden ze voortdurend gevraagd om briefjes te schrijven over dingen die niks met hun vak te maken hebben. Briefjes voor bedrijven die rollators verkopen, voor bedrijven die verzekeringen verkopen, voor bedrijven die schoonheidsproducten verkopen. Heeft u steunkousen nodig, dan kan uw huisarts dat heel goed vaststellen. Hij maakt dan een aanvraag-formuliertje en u gaat naar een steunkous-aanmeter. Zou je denken. Maar er moet een extra briefje komen voor de steunkousen-fabriek en een extra briefje voor de zorginstelling van de verpleegster die ze aan komt doen. En een briefje voor een steunkousen-aantrekhulp. En een briefje voor de zwachtels die eerst nodig zijn. En…

En het schrijven van briefjes is helemaal geen ramp. Daar draait een beetje Nederlandse huisarts zijn hand niet voor om. Daar leeft hij voor! Het gaat om de informatie die op die briefjes staat. Ik heb namelijk een beroepsgeheim. En ik heb er moeite mee om voor een paar steunkousen wel vijf keer te moeten uitleggen welke ziektes u allemaal heeft. Aan Jan en Alleman. Terwijl het eigenlijk niemand iets aangaat! Ik kan u verzekeren dat ik nog nooit steunkousen geadviseerd heb aan iemand met de enkels van een filmster. Of rollators aan marathonlopers. Het wantrouwen van verzekeraars en bedrijven in de huisarts is een belangrijke reden voor mijn frustratie.

En dan wordt u vaak ook nog in een lastig parket gebracht door die briefjes. Als ik aan uw verzekeraar moet verklaren dat u gezond bent, kost me dat geen moeite. Maar u krijgt misschien wel geen ziekte-uitkering meer. Daar wil ik helemaal niet verantwoordelijk voor zijn. Ik wil niet tegen mijn eigen patiënten gebruikt worden. Ik wil dokter zijn en dezelfde belangen hebben als mijn patiënten. En geen administratiekantoor dat uw medische geheimen lekt.