Nou ben ik alweer ergens tevreden over. Ik ben een columnist van niks. Vorige keer schreef ik over de geweldige boostercampagne hier op het eiland. En nu ga ik het gemeentebestuur een compliment geven. Dat kan zo niet verder. Ik zal mijn best doen om Geen Blije Column te maken. Hoewel de gemeente echt iets moois heeft gedaan. U merkt er namelijk niet veel van, maar er ligt alweer wekenlang een boot in Middelharnis met asielzoekers die door onze gemeente georganiseerd is. Ik ben daar de scheepsarts en per consult krijg ik meer respect en compassie voor de mensen die daar een plekje gekregen hebben. Vanwege mijn beroepsgeheim kan ik niet schrijven welke horror ik van de bewoners te horen krijg over hun geschiedenis, maar ik kan u vertellen dat we het op ons eilandje maar mooi hebben.

Ik voel me een pas echt een dorpsdoktertje als ik op die boot ben en hoor over oorlog en andere gruwel. Wonden worden hier doorgaans opgelopen door grote en kleine ongelukken, maar zelden door bloeddorstig oorlogsgeweld. Mijn hart doet vaak pijn tijdens het werken (we hebben hier onze portie van rouw en leed op het eiland, zeker sinds er een virus over het eiland raast), maar op die boot krijgt mijn hart geen adempauzes. Gelukkig heb ik u om even tegenaan te schrijven. Ik kom er ook ziektes tegen die ik sinds de collegebanken niet gehoord had en die je alleen in verre landen kunt oplopen. Ziektes waarmee ik niet in een bootje op de Middellandse zee of het Haringvliet zou willen dobberen en waarvoor ik als dorpsdokter mijn professor tropische geneeskunde weer voor de geest moet halen. Dat is geen pretje, want dat was geen moppentapper. Die man was oer-Vlaams en hij gaf Nederlanders standaard puntaftrek op het mondelinge examen, omdat ‘Hollanders zich overal uit kunnen praten’.

Zelf vond ik dat vreselijk oneerlijk, maar mijn medestudenten vonden dat ik naïef was. Sommige dingen in de wereld zijn nu eenmaal oneerlijk. Sommige mensen krijgen standaard puntaftrek en sommigen worden geboren in oorlogsgebied. Bij oorlog denk ik aan vechten en onverbiddelijkheid. Toch kom ik alleen maar zachte en lijdende mensen tegen op die boot. Mensen die hier in Nederland standaard al puntenaftrek krijgen voordat ze hun mond opendoen. Die huis en haard verlaten hebben en in dit land beginnen met een enorme achterstand. Het is me gelukt, dit is geen blije column geworden...