Een aantal columnpjes geleden schreef ik dat al die pillen die ik zo driftig voorschrijf eigenlijk gewoon gif zijn. Nuttig gif, maar wel gif. Wat ik me toen nog niet besefte, is dat u niet de enige ben die ik dagelijks en fanatiek vergiftig. Ook de dieren op het eiland krijgen de volle laag. U plast het namelijk allemaal ook weer uit namelijk. Meestal in het toilet. De riolen zitten vol met mijn gif. Dokters schrijven veel meer pillen voor dan vroeger en de pillen worden steeds moderner. En de rioolzuiveringen van de waterschappen kunnen al die chemische rommel er steeds minder goed uit filteren. Het oppervlaktewater wordt dus steeds viezer en de drinkwaterbedrijven krijgen de medicijnen er steeds minder goed uitgepeuterd.

Vogels gaan dood, vissen raken in de war en wij zelf drinken de medicatie met ons heerlijke kraanwater voor de tweede keer op. Recycling is een mooie gedachte, maar dat kan handiger. En het gaat niet om een paar molecuultjes. Ik dacht dat de boeren erg waren met hun landbouwgif. Maar de geneeskunde is nog veel erger. Wij zorgen voor twee keer zoveel gif in het water als de boeren. Wij dokters zijn daar een beetje van geschrokken. Je zou er bijna minder door gaan voorschrijven. We hebben de mensen van het waterschap uitgenodigd om het erover te hebben, maar die hadden weinig goed nieuws voor ons. Ze doen daar erg hun best om alles op te dweilen, maar onze kraan staat zo ver open.

Gelukkig kunnen we een beetje helpen. Ik ga in de praktijk voortaan beter met mijn restjes verdovingsmiddel en met mijn halflege spuitjes om. U kunt uw pillen die u niet meer hoeft te slikken bij de apotheek inleveren. Dan gaat het in een oven en niet in onze mooie natuur. Pijnstillende zalfjes (die toch niet werken en je zo weer het douchputje inspoelt) mag u lekker in de schappen laten liggen. Die paar antibiotica-pillen van die kuur die u eigenlijk helemaal op had moeten maken, levert u in bij de apotheek. Maar hoe krijgen we u als patiënt zover? Weet u wel hoe zinvol het is om dat te doen? We hebben daar als dokters over gebrainstormd totdat iemand (ik noem geen namen, Marloes) iets zei dat ik bijna dagelijks te horen krijg: ‘Jij schrijft toch van die stukjes in de krant? Nou, schrijf hier dan eens iets over!’ Dus uh… Bij deze.