Mijn laatste columnpje ging over liegen (ik mag dat niet van mijn moeder). Ik zal dus zelf maar eerlijk zijn. Ook ik ben geschrokken van de winst van extreemrechts bij de verkiezingen. Een tegenpartij die ressentimenten propageert, zag ik niet in de regering komen maar het lijkt erop dat dat toch gaat gebeuren. Wat me geruststelt, is dat ze hebben moeten liegen om aan de macht te komen. Snoeiharde leugens over hun sociale agenda maakten de PVV aantrekkelijk voor kiezers die net zoals ikzelf uitgekeken waren op een overheid die de armoede vergrootte en gestaag de zorg sloopte. Naastenliefde met een afstandscriterium klonk aantrekkelijk. Naastenliefde onder harde voorwaarden.

We houden allemaal van mooie woorden, maar… Ik heb vele honderden wetsvoorstellen uitgepluisd en ook uitgezocht hoe de PVV stemde in de Tweede Kamer. Dat was steevast tegen verbeteringen in de zorg. Wetsvoorstellen die het salaris van verplegenden verbeterden, konden steevast op een ‘nee’ rekenen. Verbeteringen voor patiënten werden weggestemd, ze waren voor meer geld naar de farmaceutische industrie en de verzekeraars en tegen uitbreidingen van het basispakket. Henk en Ingrid werden waar mogelijk tegengewerkt en geld ging vooral naar grote energiebedrijven, banken en multinationals. Niet naar armoedebestrijding of betere lonen.

Ik weet het, u heeft massaal op hen gestemd en u ergert zich aan mijn bezorgdheid. Maar ik heb het niet verkeerd met u voor. Ik maak me zorgen over het samen in onze samenleving en ik respecteer uw stem, dus mijn stem mag ook best een plekje hebben. We moeten naar elkaar blijven luisteren. Want alleen luisteren naar geluiden die prettig in de oren klinken, is geen uitdaging. Dan krijgen we een hard en koud land. En mijn zorg ligt hem in het feit dat zorg voor de naaste (zieken, armen, ontheemden) het moeilijk lijkt te gaan krijgen. Nu al hebben we personeelstekorten in de verpleeghuizen, ziekenhuizen, thuiszorg. Huisartsen nemen door tekorten geen nieuwe patiënten meer aan en de voedselbanken hebben het druk. En dat zijn nu juist de plekken waarvan een mogelijke, nieuwe regering ons beterschap belooft. Maar ook plekken waar ze in de praktijk willen bezuinigen. Ik hou mijn hart vast. Ik wil dat u welkom blijft op die plekken. Ik gun u en mij het vertrouwen dat we voor elkaar blijven zorgen. Dat warmte en liefde de overhand houden in de zorg, de samenleving, in ons land en op ons eiland. Ik gun u een warm land.