Vroeger (voordat ik wist waar de plaats Wuhan lag), was mijn vak voor buitenstaanders net zo schimmig als dat van de scharenslijper, de schoenenlapper of de belastingcontroleur. Men wist wat we deden en wanneer men ons moest bellen, maar de details van wanneer we nu precies welke pil voorschreven of waarom we welke prik gaven, dat liet men over aan ons. Daar bemoeide men zich niet mee. Die tijd is voorbij.

Als je als dokter geen zin had in moeilijke vragen, mompelde je gewoon wat potjeslatijn en al snel zakte de wenkbrauwen van je patiënt omlaag. Soms was het simpelweg handiger om de diagnose ‘infectieuze rhinorroe’ te stellen dan te zeggen ‘U bent gewoon verkouden’. Mijn opleider sprak in het bijzijn van patiënten vaak over de kans op een polymitose als hij aan kanker dacht en van supratentoriele problematiek als de problemen van de patiënt tussen de oren leken te zitten. Mijn beperkte kennis van de celbiologie en de anatomie zorgden dat ik hem begreep en de patiënt had niet door dat we ook minder welkome mogelijkheden doornamen in onze discussie.

Spreekuren waren overzichtelijk: de dokter wist dingen en de patiënt had voor iets anders geleerd. De loodgieter kende mijn verwarmingsketel van binnen en van buiten en ik zorgde dat zijn nieren een beetje lekker bleven lopen. Ik was de enige in het dorp die saaie onderzoeksverslagen las en taaie richtlijnen bestudeerde.

Totdat dat akelige virus geboren werd en al snel begon te moorden. Als er ergens in Taiwan een nieuwe studie gedaan wordt naar de werking van een COVID-19 vaccin, hoor ik het tegenwoordig van een patiënt voordat ik het lees in een vaktijdschrift. Mensen vergelijken hun zuurstofsaturaties tijdens verjaardagen (online via Zoom natuurlijk) en bespreken de verschillen tussen vaccins zoals we het vroeger over automerken hadden. ‘Mij niet gezien in een AstraZeneca, die heeft een veel te stroeve wegligging.’ Als ik vroeger een bloeddrukverlager voorschreef, zei men ‘Oh, die krijgt mijn hond ook.’ Tegenwoordig hoor ik dan ‘Weet u het zeker? Volgens Amerikaanse prospectief onderzoek geeft perindopril betere uitkomsten op de angiotensinogeen-productie.’

Niet dat ik u die kennis niet gun. Echt niet. Maar, vroeger keek men nog een beetje naar me op. Ik wist dingen. Ik kon toveren met mijn pillen en poeders. Sinds de pandemie moet ik uitkijken dat amitriptyline niet met twee y’s spel. Dat was vroeger niet. Toen deed ik maar wat. Dat mis ik.