Er zijn vrolijkere beroepen op de wereld dan dat van huisarts. ’s Morgens zet je een kop koffie op het bureau om vervolgens een eindeloze stoet pijn, verdriet en ellende aan je te zien passeren. Etterende wonden, bloedende letsels, echtelijke ruzies, ongeneeslijke aandoeningen, reutelende longen, diep verdriet. Na een welverdiende kop koffie rijd je langs een aantal huizen met mensen die zelfs niet in staat zijn hun bed uit te komen. Tussendoor belt er regelmatig iemand die plotseling iets heftigs is overkomen of zich van de pijn geen raad meer weet. Als ook daar het ergste leed gedoofd is, ben je toe aan koffie en een bombardement van administratieve verplichtingen.

Over de administratie klagen we, meer dan terecht, steen en been. Over de rest minder. Ik zeg vaak dat ik nog eens dood neer zal vallen boven een aanvraagformulier. ‘Geef mij een patiënt, een stoel en een kop koffie en ik ben in mijn element. Daar doe ik het allemaal voor. Voor het echte dokteren.’ Toch gaat ook het dokteren je niet in de koude kleren zitten. Er komt nogal wat langs. En als dokter moet je overal maar tegen kunnen. Maar uiteindelijk ben je dokter geworden uit medelijden. Je wil de mensen helpen met hun lijden en je moet je in hen kunnen verplaatsen. Je moet met hen mee lijden. Mede-lijden is samen lijden. En hoewel ik natuurlijk een sterk, stoer doktertje ben, raken veel dingen me.

Ieder overlijden neem je mee, bijvoorbeeld. Je slaapt misschien niet zo goed, of je bent kribbiger of je haar wordt wat grijzer. Uiteindelijk omarm je de melancholie. Het leed van je patiënten wordt een klein beetje een deel van jezelf. Misschien beschrijf ik het wel te dramatisch en andere dokters zullen het misschien te pathetisch vinden om het zo te verwoorden, maar we zijn nu eenmaal handelaars in verdriet. Melancholie is een groot deel van het vak van huisarts. Daar staan natuurlijk genezing, loutering, hulp en zorg tegenover. Je bent er als dokter ook bij als het beter gaat met de mensen. Als ze beter worden drink je daar een kop koffie op. Je staat er nooit werkeloos bij; je kan iets doen en je groeit samen met je patiënt. Ook de goede dingen beleef je met hen mee. Het is zeker geen tranendal. In tegendeel. Het is het mooiste beroep dat er is. Er komt alleen een heleboel koffie bij kijken…