Er zijn maar twee patiënten die me doodsbang kunnen maken. Ik kan hen niet behandelen en ik stuur ze direct naar een andere huisarts als ze ziek worden. Ze heten Bram en Sophie en ze zijn mijn eigen kinderen. Toen mijn dochter acht was heb ik wel eens een wond op haar voorhoofd dicht gehecht, maar daar hebben we allebei nog steeds nachtmerries van. Ik heb nooit meer zoveel ruzie met haar gehad als toen ze op de behandeltafel lag. En toen mijn zoon per ambulance onderweg was naar het ziekenhuis met een meervoudige breuk, kon je me zo opvegen. Ik kon in mijn paniekerige bleekheid mijn eigen achternaam niet meer spellen. Mijn dochter werd met bloedarmoede geboren. Niks aan de hand, na een paar dagen was ze weer kerngezond en ik ken nog steeds geen gezonder kind dan mijn superdochter. Maar in die paar dagen heb ik het hele internet leeg-gegoegeld en in de meest bizarre en onwaarschijnlijke diagnoses geloofd. Statistiek is leuk en aardig, maar niet als het om mijn eigen kinderen gaat.

Inmiddels ben ik wijzer. Zijn mijn kinderen ziek, dan moet er een professional naar ze kijken. Een huisarts die anders heet dan ik. Die types beginnen meestal met ‘Zoals je zelf ook weet…’. ‘Ik weet helemaal niks!’, roep ik dan bezweet, ‘Doe maar alsof ik net uit een ei kom!’

Andersom zijn er geen ingewikkeldere patiënten dan collega’s en hun kinderen. Zit er een collega aan de andere kant van het bureau, dan weet ik dat hij weet dat ik weet dat hij weet wat ik weet. En hij weet dat dus! En dan moet ik ook nog eens over de geneeskunde van dat alles nadenken. Niet gemakkelijk, hoor. Iedere dokter weet het: dokters zijn de moeilijkste patiënten. Om die reden dus. Bij dokters gaat er altijd iets mis. Iedereen is ongemakkelijk en de wet van Murphy is nergens sterker. De meest zeldzame complicaties, de meest simpele fouten. Buisjes met bloed vallen op de grond kapot, labuitslagen raken kwijt, verpleegsters vergeten pillen, morfinepompjes stoppen pardoes met functioneren. Ik heb het allemaal meegemaakt. Mijn oma is ooit eens van top tot teen kwijtgeraakt in een ziekenhuis. Lang moeten zoeken. Goed, mijn kinderen hebben dus een eigen huisarts. Zo hoort het, vind ik. Ik kan niet hun dokter zijn, omdat ik te veel van hen houd. Geef mij maar een kind waar ik een hekel aan heb…