De digitalisering in de zorg gaat als een speer. Tijdens de pandemie zochten wij dokters naarstig naar manieren om contact met patiënten te houden en maakten we onszelf zo bereikbaar mogelijk via het wereldwijde web. Ik herinner me nog de eerst keer dat een patiënte een fotootje op haar telefoon liet zijn van hoe haar eczeem er gisteren uitzag en ik dat super-hip van haar vond. Inmiddels worden we bedolven onder foto’s van wisselende kwaliteit en scherpte die ons zonder uitgebreide uitleg per meel worden toegezonden. Diagnoses stellen voelt dan niet altijd even deskundig. Mijn professor dermatologie zei altijd ‘Kijken, doe je met je vingers’. Een berichtje aan de huisarts met ‘Ik heb soms buikpijn, wat kan dat zijn?’ kan hij of zij eigenlijk niet serieus beantwoorden. Ook een buik bekijk je met je vingers. En met drie vragen in het antwoord-berichtje kom je ook maar een klein stukje. Een gesprek is toch iets anders dan een meeltje. Je gaat dan dus een hele berichtenketting aan om vaak toch te belanden op een uitnodiging voor het spreekuur. Kost veel tijd. Opvallend vaak is het antwoord dan dat langskomen niet kan, omdat je patiënt in een ver vakantieland blijkt te bivakkeren. Na drie dagen op en neer melen, is dat een pijnlijke vaststelling.

Van ’hoe kunnen we snel en gemakkelijk met de patiënt communiceren?’ zijn we inmiddels opgeschoven naar ‘hoe kunnen we de digitaal-gretige patiënt nog goede geneeskunde bieden?’ Want de teleurstelling druipt er bij de patiënten vanaf als je geen pasklaar antwoord hebt op een digitale vraag. Moet ik hier ‘helemaal’ voor langskomen?! Uiteindelijk is het probleem dat de patiënt ons vak een beetje onderschat. Noem ons drie symptomen en we schilderen een diagnostisch landschap vol ernstige en minder ernstige diagnoses waarin we als detectives op zoek gaan naar aanwijzingen, waarschijnlijkheden en kansen. Onze nieuwsgierigheid is gewekt, maar we willen altijd meer weten.

Bovendien, hoe saai is het om je dokter alleen maar te lezen als je hem ook kan zien! Een praatje met de assistente, een mede-tobber in de wachtkamer. De gezelligheid wordt er wel uitgeramd door al die communicatie-gadgets. Er komt een dag dat je een ongeneeslijke diagnose ontvangt met een appje… En denk ook eens aan ons dokters. We zijn sociale dieren. Ik heb zo een gezellige spreekkamer; het zou toch zielig zijn als ik daar in mijn piere-eentje maar naar een beeldscherm zou zitten te turen?