Privacy is helemaal hip. Iedereen is ineens zich bewust aan het worden dat het belangrijk is om informatie te delen. Op te delen, bedoel ik. Op te delen in dat wat iedereen mag weten en dat wat niemand iets aangaat. Je babyfoto’s zet je op Facebook, maar je pincode niet. Of andersom, dat mag iedereen zelf weten. In ons digitale tijdperk zijn er ook nieuwe vijanden: hackers. De mensen die er last van hebben dat u geheimen heeft en er van alles aan doen om die uit computers op te diepen.

Sommige van die hackers werken bij de overheid en die is nu wetten aan het maken om uw informatie te delen. Op te delen, bedoel ik. Op te delen in dat wat iedereen van u mag weten en dat wat alleen zij van u mogen weten. De inlichtingendiensten mogen hacken en de andere mensen (burgers noemen zij die mensen) mogen dat niet.

Als dokter kijk ik daar een beetje argwanend naar. Ook ik mag namelijk gehackt worden door de overheid. Als ze een van mijn patiënten verdenken van onoirbare praktijken, mogen ze mijn dossiers doorsnuffelen naar interessante informatie. Vandaar dat ik onlangs tegen de spionagewet gestemd heb. Artsen zijn opgeleid voor het bewaren van geheimen en als ik uw buurman vertel over uw aambeien, heeft u het volste recht om me voor de rechter te slepen. Dat is sinds de negentiende eeuw een goed systeem. Verzekeraars mogen uw gegevens niet bij me opvragen om de polis aan te kunnen passen en heeft u een gênante kwaal dan komt niemand erachter nadat u die met uw huisarts besproken hebt. Zodra dat verandert, ga ik me zorgen maken.

Vandaar ook dat ik me verbaas over de nieuwe privacy-wet. Sinds kort heb ik een privacy-protocol, een privacy-statement en een functionaris gegevensbescherming nodig omdat de overheid vindt dat ze u moet beschermen tegen het lekken van uw gegevens. Ik ben het er helemaal mee eens dat dat een belangrijk onderwerp is. Wij huisartsen staan voor het beroepsgeheim en willen graag veilig omgaan met de gegevens van mensen (patiënten noemen we die mensen). Maar de nieuwe wet gaat wel ver, hoor. Privacy-contracten afsluiten met honderden andere zorgverleners grenst aan het absurde. Ik geloof in het beroepsgeheim, dat vinden ik en mijn patiënten belangrijk. Hoewel ik soms mijn wachtkamer binnenloop en de mensen zonder gene elkaars puisten en zweren zie bewonderen.