Er zijn veel zaken waar ik niet voor geleerd heb en waar ik toch geacht word verstand van te hebben. Personeelsbeleid is er een van. Nergens in de colleges over anatomie of psychiatrie werd me tijdens mijn opleiding uitgelegd wat een WGA-hiaatverzekering is of hoe ik met pensioenbetalingen om moest gaan. Misschien dacht men dat dat gesneden koek was of dat ik toch nooit een echte baan zou vinden. Ik ben alleszins uitgebreid opgeleid om in mensen te snijden of zeldzame diagnoses te stellen, maar ik had niet voorzien dat ik mijn eigen afdeling human resources zou zijn.

Ik ben dan ook een baas van niks. Ik doe maar wat. Nu wordt het leven me ook wel gemakkelijk gemaakt door organisaties zoals Zorggroep Haringvliet, hoor. Maar vooral door mijn personeel. Ik heb namelijk de beste assistentes van het noordelijk halfrond in de praktijk en een praktijkondersteuner van olympisch niveau. Zonder hen zou ik verdwaasd en onverzorgd over de straten zwerven op zoek naar gezondheidsproblematiek en lichamelijk of geestelijk lijden. Geef me een agenda en ik ben het overzicht over mijn dag al kwijt, stel me een vraag en ik antwoord binnen een jaar. Het is een wonder dat ik mezelf kan voeden. Mijn personeel houdt me aan het werk. Wacht, dat bedoelde ik vriendelijker dan het klonk.

Ik wil u (de patiënt) niet beledigen, maar u bent soms best lastig. Dagelijks verzint u vragen die we nog nooit gehoord hadden en omdat u op zo veel verschillende manieren lijdt, stelt u de assistentes ook op indrukwekkende wijze op de proef. Ik heb in alle ernst heel veel respect voor het werk dat Andrea en Erna doen. Ik zou het niet kunnen. Dat meen ik. Ieder telefoontje kan een spoedvisite opleveren, achter iedere recept-aanvraag kan een wereld aan problemen schuilgaan. En toch ziet mijn dag er telkens weer overzichtelijk uit, worden heel wat problemen voor me opgelost en zijn de pauzes ook nog eens gezellig. De praktijkondersteuner houdt de chronische patiënten onder controle en mijn praktijk loopt als een zoemend klokje.

En dat terwijl ik meer verstand van longontsteking heb dan van loonadministratie en beter ben in slaapproblemen dan in sollicitatiegesprekken. Het werk van assistentes wordt onderschat. Zeker in deze tijd van ‘ik weet het beter’ en ‘ik wil het nu’. Schaam ik me er dus voor dat ik de Dag van de Assistente dit jaar vergeten ben? Best een beetje…